Poradnik: Jaki telewizor do 40 cali?

Plazma

Ekrany plazmowe od razu nam się kojarzą z większymi konstrukcjami. Nic dziwnego – na rynku nie znajdziemy raczej konstrukcji mniejszych niż 37 cali i to tylko marki Panasonica. Największy zaś wybór jest pośród 42 i 50 cali. Wciąż jednak mieścimy się w naszej granicy gabarytowej – nawet jak zdecydujemy się na te 2 cale więcej. W tym przypadku mamy trochę większy wpływ na wybór marki.

Wiemy już mniej więcej w jaki sposób działa technologia PDP. Jaki to ma jednak rzeczywisty wpływ na cechy telewizora? Niezależne zapalanie się pikseli pozwala na zachowanie wysokiej dynamiki obrazu. Objawia się to w czasie reakcji, skróconym do niezauważalnego minimum oraz w wysokiej częstotliwości odświeżania. Czas reakcji jest to czas, w jakim pojedynczy piksel przejdzie od początku do końca cykl zmiany barwy (mierzone głównie na sekwencjach czarny-biały-czarny, albo szary-biały-szary). Zbyt długi, może owocować powidokami poprzednich obrazów na ekranie. W przypadku plazmy, problem na szczęście został niemal całkowicie wyeliminowany – ciężko będzie znaleźć na specyfikacjach czas reakcji wyższy od 2 ms. Efekt częstotliwości odświeżania jest sprzężony z czasem reakcji. Zbyt niska wartość tego parametru objawia się w powidokach, czy też raczej – smużeniu obrazu. Plazma na tym polu bije na głowę ekrany LCD, często będąc chwalona za 600 Hz (600 klatek na sekundę). Te dwa parametry z pewnością będą dla nas ważne, gdy będziemy oglądać szybkie sekwencje scen w filmach akcji.

Dzięki specyfice technologii, ekrany PDP charakteryzują się wysokim kontrastem. Piksele wygaszone, nie generują żadnego światła – mamy więc styczność z prawdziwą czernią, a nie zwykłym przemieszaniem kolorów, jak to ma miejsce w przypadku filtrów LCD. Z kolei kąt widzenia to chyba najważniejszy aspekt odbiorników rodzinnych. Decydując się na zakup telewizora plazmowego, nie musimy się martwić o ustawienie sofy względem ekranu. Skoro już mowa o rodzinie, można jeszcze wspomnieć o wysokiej wytrzymałości plazmy na uszkodzenia mechaniczne – dzieci raczej nie stłuką przez przypadek wrażliwej tafli ekranu.

Jednakże nic nie jest idealne. Znajdą się zatem i wady, kto wie czy nie przesłaniające całkowicie zalet? Pierwszą z nich jest niska jasność. Nowsze modele, produkowane w technologii NeoPDP, charakteryzują się wyższym współczynnikiem iluminacji. Nie mniej, wciąż możemy mieć problemy w mocno nasłonecznionych pomieszczeniach. Drugą wadą jest zjawisko przepalenia pikseli. Wzbudzone wysokim skokiem energii, punkty ekranu mogą nagrzać się do bardzo wysokiej temperatury, przez co trwale odbiją się na ekranie. Może mieć to miejsce, w przypadku gdy oglądamy często jeden program telewizyjny. W pewnym momencie zaczniemy dostrzegać cień jego loga, nawet gdy przełączymy kanał. O wiele szybsza częstotliwość odświeżania obrazu nie pozostaje obojętna dla naszego organizmu. Dłuższe seanse mogą spowodować ból oczu. Na koniec należy jeszcze wspomnieć o poborze energii. Telewizory plazmowe potrzebuję o wiele więcej mocy niż LCD. Zakup takiego urządzenia to nie tylko poważniejsza inwestycja, ale również wyższe koszty eksploatacji.

Wiele osób będzie pewnie chciała zwrócić uwagę na wyższość telewizorów plazmowych nad LCD w aspekcie wyświetlania kolorów. Nie jest to do końca prawdą. W warunkach laboratoryjnych rzeczywiście widać różnicę. Jednakże w naszych salonach możemy w przypadku obu technologii uzyskać zadowalający nas efekt. Tak zwana „soczystość” kolorów nie powinna zatem być naszym kryterium wyboru.